Komarom, Nood gedwongen.

Ik had zeker 100 km willen afleggen, het zijn er 80 geworden. Van de mooie kleine camping van Lipot vertrok ik ruim over 9 uur. De Hongaar Mischa maakte nog een praatje en kwam met wel gemeende adviezen in het Hongaars, maar die hij probeerde te vertalen in het Duits. Het kwam niet allemaal over. Ik kreeg een paar tikjes op mijn hand en een klop op mijn schouder. En een gute reize. Ik mag een foto van hem maken. Hij kampeert hier al 10 jaar. Ik kwam erachter dat hier een terminaal bad is. Maar ik ga door. Na een 15 km, tegenliggers, "goede morgen" meteen raak deze willen afstappen en praten. Een echtpaar uit Alkmaar. We wisselen wetenswaardigheden uit. En staan daar een kwartier te praten. Ik krijg drukke wegen en zij rustige. Ik geef hun mijn kaartje. Een groet en ga door. Na 26 km bereik ik de stad Gyor. Een van de oudste steden van Hongarije.. De Kelten gaven deze stad de naam ARRABONA de Romeinen namen dit over. Het lag op een kruispunt van drukke handelswegen. De Mongolen vernielden de stad in 1242. In de 15 eeuw kreeg het de status van vrijstad. Ik fiets over de Jedlik Anyos utca, de uitvinder van de fiets dynamo. Zeer belangrijk. Ik drink koffie op het Donau plein. En doe boodschappen bij de spar, die hebben in deze landen grote supermarkten. Ik ruim de spullen op. Komt er een onguur type agressief op mij af met een heel verhaal waar ik niets van snap maar wijzend op mijn fiets en hand op houdend hoor ik iets van honderd leira, hoeveel honderd verstond ik niet. Ik keek hem aan en woester werd zijn gezicht. Ik zeg: "NO, NO" En draai mij om en stap op de fiets en rij weg. Ik wacht af wat er gebeurt, niets. Eindje verder op maak ik een foto en kijk of ik hem nog zie, in geen velden of wegen. Ik kom niet goed de stad uit en een man op een fiets stopt en vraagt waarheen, in gebrekkig Duits. Ik zeg: "Bony". Hij denkt even en probeert uit te leggen. Dan gebaart hij, rij maar achter mij aan. En we fietsen samen op. Vraag, waar vandaan, begrijp ik. "Holande. ". 2000 km. Hj slaat de hand voor zijn mond. Hij kijkt naar mijn benen "We zei in Hongar" "Miacar paprika". Ik heb een vermoeden wat hij bedoeld. Dan een zwaai met zijn arm in de richting die ik gaan moet en hij zwaait af "Thank you". Er volgen vrij drukke wegen die zijn mij beloofd. Er zijn mensen aan het kersen plukken langs de weg. Dus dat doe ik ook, je moet dan van die mooie dikke donker rode hebben. Er zijn ook bomen met van die zure kleine. Handen vol. En kleine donker paarse vruchtjes ik kijk goed en zie dat het moerbijen zijn, lekker ook bij handen vol' totdat mijn handen paars zien. Dan door, over die drukke wegen. Ik doe mijn helm op. Het vlot lekker. Ik schaft op een pleintje in een dorp met een kleine markt. Dan rij ik door een gat en meteen is de fiets instabiel. Ik denk voorwiel, doe de bepakking eraf. Draai schroeven van de as aan. Bepakking er weer op, niet goed. Dan zie ik het. De rechter liggende stang van mijn achtervork is gebroken. Wat nu. Komarom is op 10 km de stad waar alles ik het goed heb een Fietsmaker en camping is. Met tranen in de ogen en vertwijfeling fiets ik voorzichtig verder maar haast mij toch om voor 6 uur een fietsmaker te halen. Het fietst niet goed. En om kwart voor 6 ben ik daar. Maar nu een fietsmaker en dat lukt niet. Dan maar de camping. Hek is op slot, bij aanmelding doet men hem open. Ik zoek een plaats en zet mijn tent neer. De buurman heeft een hele mooie blonde halve liter bier in zijn hand. Bij de bar even verder op gehaald. Voor ik mijn potje kook haal ik er ook een. Als ik terug kom nodigen ze mij uit om mee te eten, er is genoeg. Na mijn verhaal vertellen zij hun verhaal. Het zijn Ellis en Willem uit Oostknollendam, Noord Holland. Zij heeft eens aan haar broer uit de gijn beloofd om op de fiets een kopje te komen doen. Haar broer woont in Australië. Nu na een aantal jaren werden ze allebei werkeloos. Ze herinnerden zich de belofte weer. Huis verhuurt, WW opgezegd en fietsen, dus nu onderweg. Via Turkije, Oezbekistan, India, China en eilandje hoppen door Azië in een jaar of 2 naar Australië. Een heel avontuur. Ze hebben geen blog, jammer kan ik ze niet volgen. We praten er over na bij een kopje koffie, later denk ik die had ik moeten halen en betalen bij de bar, maar tijd gaat voorbij, en attent zijn komt bij mij vaak wat later. Het spijt mij, Ellis en Willem. Ik ga nog wat bijwerken en mijn slaapzak in. Die kleine bijtertjes zijn ook al weer bezig.